Pamiętam ten dzień – 30 grudnia 2001 roku. Tata nie wracał, a nasz dom zapełniał się ludźmi, którzy płakali i mówili, że Tata odszedł na zawsze i że był bohaterem. Co to znaczy „odszedł na zawsze”, odkryłam sama, gdy z czasem okazało się, że Tata już nie ulepi ze mną śniegowego Kubusia Puchatka i nie usadzi mnie na swoich kolanach. Kim jest bohater, wytłumaczyła mi Mama. To dobry człowiek, którego Pan Bóg zabiera do siebie, gdy ten wypełni na ziemi swoją misję.

Tata był nie tylko ratownikiem TOPR, ale też znanym podhalańskim muzykiem. Poszłam w jego muzyczne ślady. Swoją drogę znalazłam, gdy miałam 16 lat za drzwiami warsztatu lutniczego. Dostałam się do Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Cóż jednak po teorii, gdy lutnik nie może wprawiać się w rzeźbieniu, bo w domu się nie przelewa i nie ma za co kupić potrzebnych narzędzi i drewna.

Zostałam artystą lutnikiem dzięki Fundacji Dorastaj z Nami i jej darczyńcom. Wyrzeźbiłam już trzy pary skrzypiec, a teraz studiuję turystykę i rekreację w Podhalańskiej Państwowej Uczelni Zawodowej. Chcę zostać tu, gdzie żył i zginął mój Tata, ratując ludzkie życie. Nie czuję już żalu, że Tata tamtego dnia poszedł na akcję. To dzięki darczyńcom Fundacji dorosłam do własnego życia.