Dla Ciebie zginął
żołnierz, strażak, policjant,
a dla mnie tata

Służba wojskowa była jego marzeniem od najmłodszych lat. Spełnił je pełniąc służbę na stanowiskach starszego instruktora i dowódcy drużyny w batalionie zmechanizowanym 1. Brygady Pancernej, a także biorąc udział w misjach wojskowych w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Kosowie w 2009 r. i VII PKW w Afganistanie w 2010 r.

Marzenie miało jednak swoją cenę. 27 lipca 2010 r. w okolicach bazy Warrior, pod Rosomakiem wybuchła mina. Złamany kręgosłup, uszkodzony rdzeń kręgowy, niedowład nóg. Uszkodzenie zdrowia oceniono na 120 procent.

Jest ojcem trójki dzieci. Jego najmłodszy syn Mikołaj jest podopiecznym Fundacji. Ma 5 lat, chodzi do przedszkola, ale najbardziej lubi spędzać czas z tatą. Od najmłodszych lat interesują go sprzęty elektroniczne.

Sierżant Mariusz Saczek za swoją służbę był wielokrotnie odznaczany i wyróżniamy m.in. Medalem NATO w 2010 r., brązowym medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” w 2006 r. oraz wojskową odznakę „Za rany i kontuzje” z jedną gwiazdką w 2012 r.

Pogodny, wysportowany młody strażak. Wychodził cało z najtrudniejszych akcji. Zakochany w swojej żonie i nowo narodzonej córeczce Izie. Zginął w akcji gaśniczej w pożarze hali magazynowej w Białymstoku.

Mama Izy tak opisuje swoje zmagania ze śmiercią męża i wychowywaniem córki: „Jestem mamą Izy – energicznej dziewczynki. Jej tata zginął, gdy miała zaledwie 10 miesięcy. Pamiętam, że tego wieczora była ubrana w kolorowe śpioszki w biedronki, dziś już schowane do szafy, o wiele na nią za małe. Z perspektywy czasu widzę, że musiałyśmy uczyć się z Izą wspólnego życia ze sobą na nowo. Nawet tak podstawowa czynność jak kąpiel była dla nas nie lada wyzwaniem. Ani razu nie robiłyśmy tego bez Marka, więc wtedy wydawało mi się to niewykonalne. W trójkę tworzyliśmy zgraną paczkę,

Marek przekazał przez ten krótki czas masę ciepła i miłości naszej córce, co najprawdopodobniej poskutkowało tym, że jest teraz tak pozytywną i wesołą dziewczynką. Poświęcał jej wiele uwagi, nie mógłby lepiej wykorzystać tych 10 miesięcy, który dane im było spędzić razem. Był bardzo zaangażowanym rodzicem, z wielką przyjemnością patrzyłam, z jaką miłością zajmował się naszą córką.

Nie mogę pogodzić się z tym, że Iza nie pozna go osobiście. Jak mocno bym się nie starała, nie będę w stanie „zwrócić” jej taty. Zdjęcia, filmy i opowiadania nie oddadzą tego, jaki był.

Staram się z optymizmem patrzeć w przyszłość, mam nadzieję, że uda mi się zapewnić jej wszystko, czego będzie potrzebowała. Wiem, że Marek dążyłby do tego samego. Iza była jego małą Izabelką, miał wiele marzeń i planów z nią związanych. Postaram się je realizować punkt po punkcie.„

Muzyk, nauczyciel, ratownik. Świat stracił cudownego człowieka. Hania straciła kochającego ojca.30 grudnia 2001 roku wraz z ekipą ratunkową TOPR niósł pomoc poszkodowanym przez lawinę. .Była to jego ostatnia akcja.

Harcerz, muzyk, ratownik TOPR – ta inskrypcja na tablicy nagrobnej, na cmentarzu zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem, nie oddaje w pełni niezwykłej dynamiki życia, charakterystycznej dla Marka Łabunowicza. Mimo zaledwie 29 lat życia, stał się ikoną regionu, przykładem dla młodych i dumą dla starszych Górali.

Od najwcześniejszych dni było go wszędzie pełno. Szkoła, kościół, harcerstwo, kluby sportowe, narciarstwo biegowe i alpejskie, biegi górskie, wspinaczka, speleoklub, itd. Niemal każda istotna instytucja i środowisko, znały Maję, bo tak wszyscy na niego wołali. Był wszędzie i dla wszystkich był otwarty. Został zapamiętany jako niezwykle radosny, stale roześmiany, najczęściej z jakimś instrumentem muzycznym w ręku, niezwykle sympatyczny chłopak. Obok cech osobowości, otrzymał od Pana Boga dar niezwykły – słuch absolutny i nieprzeciętne umiejętności manualne. Czego się nie dotknął, wszystko w jego rękach grało. Skrzypce, fortepian, gitara, piscołka, organy, to zaledwie najpopularniejsze instrumenty, na których grywał.

Żył pełnią góralskiego życia. Nie tracił czasu na sen. Dzielił się i zarażał radością wszystkich, z którymi się spotykał. Wszystko co robił nosiło znamiona służby: służba harcerska, służba w kościele, służył ucząc grać na skrzypcach, a także pracując jako ratownik Tatrzańskiego ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (TOPR). 30 grudnia 2001 roku udał się wraz z ekipą ratunkową TOPR, aby nieść pomoc poszkodowanym przez lawinę. Była to jego ostatnia akcja ratunkowa. W wyniku kolejnej lawiny Marek Łabunowicz – Maja, wraz z kolegą ratownikiem, zginęli pod Szpiglasową Przełęczą w Tatrach polskich.

Marek pozostawił żoną i córkę. Hania miała wówczas 4 lata. Dziś jest studentką etnologii i antropologii kulturowej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wcześniej skończyła Liceum Plastyczne w Zakopanem na kierunku lutniczym. Podobnie jak jej tata zafascynowana jest i pielęgnuje kulturę Górali Podhalańskich, gra, śpiewa i tańczy, a także wyrabia instrumenty muzyczne. Hania, chociaż czuje żal, że znała go tak krótko, cieszy się, że ma tak niezwykłego ojca, a Marek na pewno dumny jest ze swojej córki, bo może być pewien, że dzięki niej „nie wszystek umarł”… Anią opiekujemy się od 2011 r.

Tata Olka i Karoliny stracił obie nogi, śledzionę, ma niesprawne dwa palce u lewej ręki. Jechali na sygnale. Nadjechał TIR… Chociaż kocha być strażakiem, do tej pracy już nie wróci.

17 marca 2011 r. strażacy odebrali zgłoszenie: trzeba ratować człowieka. Ruszyli na sygnale. Do rannego jednak nie dotarli – samochód, którym jechali, zderzył się czołowo z TIR-em, którego kierowca zlekceważył pojazd uprzywilejowany. Koledzy próbowali wyciągnąć go ze zniszczonej kabiny… Sławomir Wilczyński obudził się w szpitalu. Bez nóg. Pierwszy raz w dorosłym życiu płakał. „Jezu, jak ja się cieszyłem. Jak ja chciałem chodzić do tej pracy. Nawet gdy na wczasach byłem, to pod koniec już za pracą tęskniłem. Gdybym mógł, to bym wrócił”* – mówił.

Po wypadku odwiedził go człowiek, którego kilka lat wcześniej ratował z katastrofy śmigłowca. Przeżył, lecz stracił nogę. Przyszedł i dał nadzieję: da się z tym żyć. I miał rację. Sławek dalej czuje się strażakiem. Uważa, że musi oddać dobro, którego doświadczył od ludzi po swoim wypadku. Wspiera osoby po amputacjach, po urazach kręgosłupa. Pomaga szkolić ratowników, którzy jeżdżą na misje zagraniczne. Gra w koszykówkę na wózku inwalidzkim, biega na specjalnych protezach, daje nadzieję tym, którzy jeszcze nie wierzą, że życie z niepełnosprawnością może być życiem na 100%, a może nawet i więcej.

Olek i Karolina, jego dzieci, mówią zgodnie, że są dumne z taty. – Bo jest z nami. Nie załamał się. * Cytat pochodzi z albumu „Dorosnąć do śmierci” autorstwa Magdaleny i Maksymiliana Rigamonti. Olek ma dziś 15 lat, Karolinka – 12. Opiekujemy się nimi od 2013 r.

W mundurze czy bez – Andrzej nigdy nie odpuszczał przestępcom. Właśnie dlatego, choć był na urlopie, interweniował, gdy chuligani zaczęli demolować tramwaj. W trakcie szamotaniny podkomisarz został śmiertelnie zraniony nożem.

„Z popielnika na Wojtusia iskiereczka mruga. Chodź opowiem ci bajeczkę, bajka będzie długa.” – śpiewał do snu swoim ukochanym córeczkom Andrzej Struj, podkomisarz Komendy Głównej Policji w Warszawie. I choć dziś pozostały po nim jedynie wspomnienia, obie lubią wracać myślami do chwil spędzonych z tatą na wspólnych zabawach. Dziewczynki zawdzięczają mu także zdolności artystyczne – Krysia odziedziczyła po nim talent wokalny, zaś Monika uwielbia występować przed publicznością na scenie teatralnej.

Andrzej był dla nich wspaniałym, cierpliwym i kochającym ojcem. Również na komendzie cieszył się sympatią współpracowników, którzy widzieli w nim dobrego przyjaciela oraz mentora. Pomimo stonowanego charakteru, uśmiech rzadko znikał z jego twarzy, a każdy zawsze mógł liczyć na jego dobre słowo, czy poradę. Andrzej bardzo aktywnie udzielał się również na forum policyjnym, gdzie dzielił się swoją wiedzą z piętnastoletniego doświadczenia zawodowego. „Struś” uchodził za osobę oddaną służbie, pilnując prawa i porządku także poza godzinami pracy. Niegdyś był członkiem elitarnej grupy „Puma”, zajmującej się ściganiem gangów samochodowych.

W mundurze czy bez, Andrzej nigdy nie odpuszczał przestępcom. Właśnie dlatego, będąc jeszcze na urlopie, zainterweniował gdy chuligani zaczęli demolować tramwaj na jego oczach. Niestety, w trakcie szamotaniny podkomisarz został zraniony nożem, co skończyło się dla niego tragicznie. I choć dla wielu z nas tego dnia zginął wzorowy stróż prawa, dla Krysi oraz Moniki odszedł ktoś znacznie ważniejszy. Dziewczynkami opiekujemy się od 2011 r.

Tata Julki był żołnierzem. Zginął na misji w Afganistanie. Pod pojazdem, którym kierował, eksplodował ładunek wybuchowy. Chociaż został ciężko ranny, ratował kolegów i wyciągał ich ze zniszczonego pojazdu.

Mariusz Deptuła zawsze stawiał rodzinę na pierwszym miejscu. Każdy, kto go znał, mówi o nim podobnie: otwarty, ciepły, dobry kolega, dobry żołnierz, zakochany w córce ojciec. Praca w armii była jego pasją, przynosiła mu spełnienie i liczne pochwały. Kochał zwierzęta, szczególnie konie. Miał też wielkie zamiłowanie do wędkarstwa – przekonywał do niego wszystkich swoich kolegów, zabierał na ryby żonę i córkę.

Narodziny dziecka były dla Mariusza i Iwony wielkim szczęściem. Miłość ojca do córki odzwierciedla ogromna ilość zdjęć z rodzinnego albumu: tata i Julka na lodach, tata i Julka w ZOO, nad jeziorem, w parku… poświęcał jej każdą wolną chwilę, chociaż w domu bywał rzadko. Jakby przeczuwał, że mają mało czasu. Julka pamięta tatę, ale nie może przypomnieć sobie jego głosu. Często wracają z mamą do nagrań z dnia ślubu, mama często opowiadała jej o tacie przed snem.

23 października 2011 r. kolumna Rosomaków wracała do bazy w Ghazni. Pod pojazdem, którym kierował Mariusz, nagle eksplodował ładunek wybuchowy. Próbował ratować kolegów i wyciągać ich ze zniszczonego pojazdu. Niestety sam nie doczekał pomocy, choć był przytomny, kiedy go zabierali. Obrażenia były zbyt wielkie. Julka jest pod opieką Fundacji Dorastaj z Nami od 2013 r.

Nikt nie rodzi się bohaterem. I choć w teorii każdy może nim zostać, niewielu ma do tego odwagę. Mariusz był wyjątkowy. Pomimo znacznie utrudnionych warunków i znikomej ilości tlenu w płonącym mieszkaniu, rzucił się w ogień niosąc pomoc synowi przerażonego lokatora. Całe życie wierzył, że gotowość do poświęcenia i zapewnianie wsparcia innym są najważniejsze. Kierował się tymi przekonaniami do końca.

Mariusz Pasztetnik dość wcześnie stracił matkę. Zaraz po wyjściu z wojska przejął opiekę nad młodszą siostrą i zaciągnął się do straży pożarnej. Nie bał się odpowiedzialności ani ryzyka – radził sobie w ciężkich chwilach tak dobrze, jak umiał. W końcu udało mu się zarobić na dom. Jakiś czas później poznał Annę, swoją przyszłą żonę, z którą doczekał się córeczki Julii. Nie znosił momentów rozłąki. Bał się nawet, że mała o nim zapomni, gdy wyjeżdżał do Niemiec zbierać szparagi.

Dziś Julka jest już dorosłą dziewczyną – wysoką, wysportowaną i kochającą ruch, tak jak ojciec. Odwaga taty stała się dla niej inspiracją. Dziewczyna udziela się w Ochotniczej Straży Pożarnej w Minkowicach Oławskich, bierze udział w zawodach strażackich i z dumą nosi mundur galowy podczas uroczystości. Choć od czasu katastrofy minęło wiele lat, ojciec wciąż odwiedza i motywuje ją w myślach. „Tatuś cię kocha i niedługo wróci”, nagrywał się jej na kasetach wraz z wykonywanymi na gitarze utworami. Gdy odszedł na zawsze, pamiątki po nim stały się bezcenne.

Julka ma 21 lat, podopieczną fundacji jest od 2012 r.